od 1919 profesor Uniwersytetu Warszawskiego; od 1918 czł. AU, następnie PAU; reprezentował kierunek liberalno-patriotyczny (szkoła warsz.); zajmował się gł. zagadnieniami przełomu cywilizacyjnego w XVIII w., rolą polit. mieszczaństwa warsz. w tym okresie oraz historią historiografii; interesował się problematyką ideologii, moralności i obyczaju różnych środowisk, osadzając je w szerokim kontekście zjawisk społ.-gosp.; występował przeciwko konserwatyzmowi, wpływom religii (zwł. katolicyzmu) i ugodowości (Dzieje narodu polskiego, t. 1–2 1897–98, pod pseud. W. Grabieński); w Szkołach historycznych w Polsce (1887) omówił gł. kierunki rozwoju nowoż. historiografii pol., poddając krytyce poglądy szkoły krak. na dzieje Polski; inne prace: Kuźnica Kołłątajowska (1885), Przewrót umysłowy w Polsce wieku XVIII (1891), Pisma historyczne (t. 1–3 1901), Mieszczaństwo warszawskie w końcu wieku XVIII (1917).