Klęski żywiołowe definiuje się jako "zdarzenie kryzysowe, w którym wymagania stawiane systemowi ludzkiemu przez zdarzenie przekraczają zdolność systemu do reagowania". Literatura dotycząca klęsk żywiołowych zasadniczo koncentruje się na poziomie indywidualnym i nie uwzględnia kontekstu, w jakim żyją ludzie i w jakim wystąpiła klęska. Niewiele badań wykorzystuje mieszkańców społeczności dotkniętej klęską do określenia czynników, które są istotne dla ich doświadczeń związanych z klęskami żywiołowymi, zwłaszcza w środowisku australijskim. Ta książka ma na celu zrozumienie społeczności dotkniętych katastrofą oraz tego, jakie czynniki wskazują na ich odporność. Wyniki badań wskazują na relatywne znaczenie samowystarczalności w odniesieniu do doświadczeń związanych ze stresem i wzrostem liczby katastrof oraz na to, że różne style radzenia sobie z nimi są ze sobą nierozerwalnie związane. Wkład tego badania wskazuje, że dla organizacji zarządzających kryzysami nie ma uniwersalnej metody działania. Lokalne społeczności muszą być rozumiane w kontekście ich kontekstu, aby skutecznie opracowywać i wdrażać programy prewencyjne i odporność pomocy. Książka ta będzie przydatna dla osób zajmujących się zarządzaniem kryzysowym, naukowców społecznych i metodyków.